در رویکرد فقهی به تربیت، بایدها و نبایدهای فقهی مربوط به رفتارهای نیروهای انسانی فعال در عرصه تربیت (اعم از مربیان و متربیان) تعیین می‌شود. شناخت پیشینه این رویکرد و گردآوری سابقه پژوهشی آن در میان منابع شیعی و اهل‌سنت، ضمن دوچندان کردن اهمیت و ضرورت آن، قدمت این اندیشه را نشان خواهد داد و فرصتی برای شناختن فرصت‌ها و کاستی‌های این رویکرد را به ارمغان می‌آورد تا در سامان‌بخشی به این رویکرد و طراحی و تأسیس دانش «فقه تربیتی» مدنظر قرار گیرد.
پژوهش حاضر در چهار محور تنظیم شده است: محور اول به بیان مسئله و مقدمات بحث پرداخته است؛ محور دوم، رویکرد فقیهان اهل‌سنت به تربیت را بازشناسی نموده؛ محور سوم، این رویکرد را در آثار شیعی بررسی کرده است. چهارمین محور، «تحلیل و جمع‌بندی» از این پیشینه‌شناسی است و «فقه تربیتی» به عنوان دانشی نو، با قرائت شیعی و عقل‌گرا در قرن حاضر را مکلف به تبیین و ترسیم مبادی تصوری و تصدیقی و تنقیح روش‌شناسی و قلمرو مطالعاتی خود دانسته است.
ابتدای صفحه