نویسندگان
چکیده
این تحقیق می‌کوشد حکم فقهی «استفاده از بازی در تربیت» را استنباط کند. پس از مفهوم‌شناسی، به جواز اصل بازی در فقه اشاره می‌کند، سپس سعی شده از طریق قواعد کلی، ادلۀ خاصه و سیرۀ معصومان^ حکم این موضوع را کشف نماید. والدین برای ایفای «وظایف تربیتی» خویش و رساندن کودک به اهداف مطلوب تربیت، از بازی استفاده می‌کنند. بر این اساس، بازی مصداق عنوان «اعانۀ بر برّ» و مشمول ادلۀ رجحان است. روایات مربوط توصیه کرده‌اند کودک تا هفت سال نخست زندگی آزادانه بازی کند و به والدین سفارش نموده‌اند رفتار کودکانه (تصابی) با اطفالشان داشته باشند. در سیرۀ عملی معصومان^ موارد زیادی از بازی با کودک و تشویق کودک به بازی یافت می‌شود. از مجموع این ادله استظهار می‌شود که اگر بازی در جهت تربیت کودک قرار گیرد امر راجح است.
کلیدواژه‌ها
)