نویسندگان

• محمدجواد زارعان
• سید نقی موسوی

چکیده

تربیت دینی به معنای تربیت انسان دیندار، از روش‌های گوناگونی برای آموزش مفاهیم دینی بهره می‏گیرد. تلقین یکی از این روش‌هاست که موافقان و مخالفانی دارد. از منظرهای گوناگون فلسفی، روان‏شناختی، دینی و ... می‏توان در مورد تلقین به داوری پرداخت که پژوهش حاضر، روش فقهی و استنباطی را انتخاب کرده است. دربارهٔ جواز و یا ممنوعیت شرعی کاربرد تلقین دست‏کم سه احتمال مطرح است: 1. تلقین به صورت همگانی و همیشگی شرعاً حرام و ممنوع است؛ 2. تلقین به صورت همگانی و همیشگی شرعاً جایز است؛ 3. دیدگاه میانه و تفصیلی که در شرایطی تلقین را جایز و در مواردی تلقین را ممنوع می‏شمارد. پژوهش حاضر در صدد است تا فرضیه دوم (جواز مطلق) را بررسی نماید. منظور از تلقین دراین پژوهش عبارت است از «آموزش غیر استدلالی». نوشتار پیش‏رو شش دلیل مطرح و بررسی نموده و در نهایت به این نتیجه دست یافته که فرضیهٔ «جواز مطلق تلقین در تربیت دینی» قابل دفاع نیست و به اقتضای شرایط متربیان و محتواهای آموزشی باید از روش‌های تلقینی در کنار روش‌های استدلالی بهره گرفت.

کلیدواژه‌ها

• تلقین
• تربیت دینی
• تربیت اعتقادی
• آموزش استدلالی
• فقه تربیتی