نویسنده
چکیده
تنبیه از جمله مسائل مهم در تعلیم و تربیت کودکان است، که در ادوار تاریخ بشر به شکلی مورد پذیرش و یا نکوهش قرار گرفته است. در مورد ضرورت، چگونگی و کیفیت تنبیه در اصلاحِ رفتار، آرا و نظریات مختلفی وجود دارد؛ در این بین، شناخت دیدگاه فریقین، می‌تواند علاوه بر انتخاب فرایند تربیتی صحیح وکامل، گامی مؤثر در وضع قوانین مناسب باشد.
از نگاه فریقین، اصل بر عدم جواز تنبیه بدنی است و فقط در شرایط خاصی جایز است؛ از جمله:
1. در صورت عدم تأثیر سایر مراحل تعلیم و تربیت؛
2. به منظور تربیت و به مصلحت کودک باشد؛
3. کودک هنگام تنبیه حداکثر ده سال داشته باشد؛
4. ضربات باید با نرمی و در عضوهای غیر حساس زده شود؛
5. فقط ولیّ شرعی کودک و مأذون از طرف او حق تنبیه را دارد.
کلیدواژه‌ها
)