نویسندگان
چکیده
فرزندپروری مستلزم رعایت نکاتی حساس و لطیف است. توجه نداشتن به اقتضائات رفتار با فرزندان، موجب بروز آسیب‌هایی در روند تربیت خواهد شد. در این میان، چگونگی تعامل والدین با هر یک از فرزندان در مقایسه با سایر آنها، بسیار مهم و پیچیده است. جایگاه رعایت مساوات میان فرزندان و موارد تفضیل مجاز میان آنها مسئله‌ای است که نوشتار حاضر با روش استنادی و تحلیلی (با تأکید بر روش‌شناسی استنباطی و فقهی) درصدد پاسخ به آن است.
در این راستا، ادلة بحث، ذیل سه عنوان وجوب مساوات میان فرزندان، رجحان استحبابی عدالت میان فرزندان و جواز تفاوت‌گذاری میان فرزندان مورد بررسی قرار گرفته است. بین ادله وجوب مساوات و ادله جواز تفاوت‌گذاری، تعارضی بدوی مشاهده می‌شود. از بین هفت راه جمع بین این دو دسته ادله، یک راه‌کار مورد قبول قرار گرفت. در این وجه جمع، بیان شده است که با کمک ارتکاز و فهم عرفی، ادله «مساوات» به مواردِ «نیاز» مشترک و «ظرفیت» یکسان فرزندان منصرف است و روایات «تفاوت‌گذاری» به لحاظ عرفی، منصرف به وجود مصلحت یا وجود نیازهای متفاوت بین فرزندان می‌باشد. این نتیجه، از یک سو در راستای دلیل عقلی حسن عدل است و از سوی دیگر، منطبق بر حکم مستفاد از گروه روایات «رجحان استحبابی عدالت‌ورزی میان فرزندان» می‌باشد.
کلیدواژه‌ها
)